Kendinden Kaçanlara…

İnsan kendi içindeki sessizliğin uğultusundan kaçmak için gürültülü kalabalıklara sığınırmış.

Bazen kendisiyle yüzleşmek, iç sesini duymak iyi gelmezmiş insana, köşe bucak kaçarmış kendinden. Kimi zaman içinde ki boşluğu doldurmak için işe güce verip kendini, gerçekleri görmeyi ertelermiş.

Ne tuhaf değil mi? Sorunu çözmenin tek yolu üstüne gitmekken acı verdiği için gerçekleri görmezden gelmek, kendini gerçeklerden soyutlamak…

Sanırım bu bir savunma mekanizması bizler için. Kalabalıklara karışmanın yanı sıra televizyonda dizilerin sürükleyiciliğine kendini bırakmak, internette sanal gerçekliği yaratmak, oyunların kıyasıya rekabetinde başarıyı tatmak da insanı fevkalade uyuşturan araçlar. Doğan Cüceloğlu bu gibi durumların temelinde insanın içindeki boşluğu ve anlamsızlığı görmemek için kendine daha az acı veren bir dünya yaratıp gerçekle ilişkisini kesme isteği olduğunu söylüyor.

Tanıdığım biri son zamanlarda kendinden fena kaçmakta, işe güce verdi kendini düşünmeye fırsatı kalmayana dek yoruluyor. Yaşamındaki tüm sorunlar için sadece başkalarını suçluyor, hiçbir kusura tahammül edemiyor. Yavaş yavaş çevresindeki yakın dostlarını da kaybetmeye başladı, içten içe yalnızlaşıyor. Ne yazık ki bunu fark etmeye bile zamanı yok…

Korkuları bir kenara bırakıp şapkamızla birlikte gerçekleri koyduğumuzda önümüze elbet sorunlar bir şekilde çözülecek. Çözemediğimiz sorunlar, yaşanan endişeler, iç çatışmalar yaşamı olumsuz etkileyecek, kaçış yok.

Belki bazı sorunlarla barışmanın ve içimize dönmenin zamanı gelmiştir ; )